Πάντα το ίδιο ταξίδι

Και ναι, για ακόμη μια φορά άφησα την μισητή μου εσωστρέφεια να νικήσει
και να με οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια,
μονοπάτια που οι φόβοι και τα "όχι" μου δημιούργησαν έτσι ώστε να ερωτευθώ την απελπισμένη μου μοναξιά.
Ακόμη πιο μακριά από εσένα,
Μακριά απο το χέρι που συνήθιζε να με ανεβάζει ένα σκαλοπάτι πιο πάνω κάθε φορά, μακριά από τη ματιά που έφερνε στη ζωή ξανά κάθε κομμάτι που πέθαινε μέσα μου στο πέρασμα του χρόνου.
Και κοντά, κοντά στις αναμνήσεις που γλιστρούν έξω από το μυαλό
σαν τις σταγόνες της βροχής που γλιστρούν πάνω στο τζάμι και σβήνουν τα "σ'αγαπώ" που έγραψα τις αλγεινές νύχτες.
Κάνεις δεν γνωρίζει πόσο άδειος και μόνος νιώθω. Εκτός απο εσένα, κανείς!
Μόνος, με μια ψυχή που θρινά για λησμονιά και ένα μυαλλό που βρίθει από εικόνες του παρελθόντος.
Μόνος, αφού η απόγνωση έπνιξε τα ονειρά μου και ο ήλιος έκαψε τα φτερά μου.
Ανύμπορος να πετάξω και κυριευμένος από φόβο χάνομαι στα μονοπάτια που πάντα απολήγουν στον ίδιο προορισμό, στις καλά κρυμμένες πτυχές του εαυτού μου που σαν σπασμένα γυαλλιά ματώνουν την καρδία μου.
Πάντα το ίδιο ταξίδι.
Πάντα το ίδιο παραμύθι.
Αχ, και ποιος ξέρει πόσες φορές το μυαλό έπαιξε τα τρελά του παιχνίδια;
Πόσες φορές σκέφτηκα να παραδοθώ στη γοητεία της πιο γλυκιάς μου επιθυμίας,
να αφήσω το κόκκινο πέλαγος να πνίξει το πληγωμένο μου σώμα
και ο μανδίας της αγνείας να ελευθερώσει τη ψυχή μου από τα βάσανα και τη δυστυχια
Κάθε νύχτα, πάντα, οι ίδιες σκέψεις κρυμμένες κάτω απο το κίβδηλο χαμόγελο...