Αυγές!

Πόσο αγαπώ τις αυγές!
Μου θυμίζουν εσένα...
Χρώματα, να σου παραπονιέμαι που το σκοτάδι μας εγκατέλλειψε, να μου χαμογελάς τόσο γλυκά και μια αγαλλίαση αρκετά ανεξήγητη!
Με κάνουν να νιώθω σαν ένα απο τα πουλιά που μας κελαηδάνε καθώς πηγαινουμε σπίτι!
Ελεύθερος! Θυμάμαι τότε που δεν φοβόμουν τίποτε...
Τότε, που έχαφτα τόσο εύκολα τα "σ'αγαπώ σου" και σκεφτόμουν μόνο το παρόν, αφού το παρελθόν είχε σβηστεί από αυτό.
Τοτέ, που δεν σκεφτόμουν τόσο.
Ίσως επειδή δεν με άφηνες μόνο ή επειδή τρόμαζα στην ιδέα να σκεφτώ!
Πάντα πτοούμουν. Νόμιζα πως θα χαθώ βασανιστικά μέσα στις σκέψεις μου.
Τελικά δεν είχα άδικο...
Είναι φορές που πιστεύω πως οι ίδιες μου οι σκέψεις θα με σκοτώσουν.
Θα 'χω τουλάχιστον μία "αυγή" ως ανάμνηση να με κρατάει ζωντανό.

"Ζωή"

Γιατί σε αυτή τη ζωή έμαθα να ζω με τα ψεματά τους
και να μην πιστεύω στα θαυματά τους.
Να νιώθω ένοχος για τον εαυτό μου
και κάθε βράδυ να αναρωτιέμαι για τις πληγές στο προσωπό μου.
Ακόμα, συνήθισα τα τρομακτικά χαμογελά τους
αφού έβαψα με μαύρο τα προσωπά τους.
Εγκατέλειψα τα ονειρά μου
και κάθε μέρα νιώθω όλους να χάνονται από κοντά μου.
Τα ουρλιαχτά κάθε βράδυ
αναζητούν το δικό σου χάδι
μα είναι πυκνό το σκοτάδι
και θα χαθώ μόνος σε αυτό πάλι
Δως μου ένα φως να ακολουθίσω και από τα πάντα να ξεφύγω
Γιατί ίσως μια μέρα εξαφανιστώ και σταματήσω το "κρυφτό"

Πάντα το ίδιο ταξίδι

Και ναι, για ακόμη μια φορά άφησα την μισητή μου εσωστρέφεια να νικήσει
και να με οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια,
μονοπάτια που οι φόβοι και τα "όχι" μου δημιούργησαν έτσι ώστε να ερωτευθώ την απελπισμένη μου μοναξιά.
Ακόμη πιο μακριά από εσένα,
Μακριά απο το χέρι που συνήθιζε να με ανεβάζει ένα σκαλοπάτι πιο πάνω κάθε φορά, μακριά από τη ματιά που έφερνε στη ζωή ξανά κάθε κομμάτι που πέθαινε μέσα μου στο πέρασμα του χρόνου.
Και κοντά, κοντά στις αναμνήσεις που γλιστρούν έξω από το μυαλό
σαν τις σταγόνες της βροχής που γλιστρούν πάνω στο τζάμι και σβήνουν τα "σ'αγαπώ" που έγραψα τις αλγεινές νύχτες.
Κάνεις δεν γνωρίζει πόσο άδειος και μόνος νιώθω. Εκτός απο εσένα, κανείς!
Μόνος, με μια ψυχή που θρινά για λησμονιά και ένα μυαλλό που βρίθει από εικόνες του παρελθόντος.
Μόνος, αφού η απόγνωση έπνιξε τα ονειρά μου και ο ήλιος έκαψε τα φτερά μου.
Ανύμπορος να πετάξω και κυριευμένος από φόβο χάνομαι στα μονοπάτια που πάντα απολήγουν στον ίδιο προορισμό, στις καλά κρυμμένες πτυχές του εαυτού μου που σαν σπασμένα γυαλλιά ματώνουν την καρδία μου.
Πάντα το ίδιο ταξίδι.
Πάντα το ίδιο παραμύθι.
Αχ, και ποιος ξέρει πόσες φορές το μυαλό έπαιξε τα τρελά του παιχνίδια;
Πόσες φορές σκέφτηκα να παραδοθώ στη γοητεία της πιο γλυκιάς μου επιθυμίας,
να αφήσω το κόκκινο πέλαγος να πνίξει το πληγωμένο μου σώμα
και ο μανδίας της αγνείας να ελευθερώσει τη ψυχή μου από τα βάσανα και τη δυστυχια
Κάθε νύχτα, πάντα, οι ίδιες σκέψεις κρυμμένες κάτω απο το κίβδηλο χαμόγελο...

Κοντα Σου...

Ήθελα να ζήσω κοντά σου
Μα στη λίμνη της απελπισίας βυθίστηκα
Ήθελα να δω το φώς
Μα στο σκοτάδι παγιδεύτηκα
Οι σκιές γύρω μου είναι οι νέοι μου φίλοι
Και οι πληγές στο σώμα μου το νεο καταφυγιό σου
Ο πόνος, μια νέα συνήθεια
που καλωσορίζει αυτή τη μοναχική νύχτα

Πίστεψα πως θα περπατήσω στο φεγγάρι μακριά από τα κρυμμένα μυστικά μου
Στη σιωπή πως θα χαθώ, μακριά από κάθε ψίθυρο και ενοχή
Εκεί που το ψέμα και η αλήθεια ακολουθούν παράλληλους δρόμους
πριν παραδωθούν στο σκοτάδι

Δεν θα κρύβομαι πια πίσω από τα γκρίζα σύννεφα
Ούτε θα πέφτω μαζί με τη βροχή, είπα
Θα σε αναζητήσω σε νέους τόπους και θα διασχίσω ανάλγητες θάλασσες

Λένε πως υπάρχρουν μέρη που λάμπουν στο σκοτάδι
Εκεί, λένε πως ανθίζουν τα λουλούδια την άνοιξη
Και το κρύο διαρκεί λιγότερο από 365 μέρες
Ίσως να μην ακούγονται θρίνοι παρα μόνο τραγούδια νυμφών πριν χαθούν στη δύση του ηλίου παλεύοντας με τον πόνο

Εκεί θα ταξιδέψω μαζί με όλες τις επιθυμίες μου
Ψάχνοντας το θυσαυρό που κρύβεται πίσω από την πυκνή ομίχλη...
Ψάχνοντας εσένα...

Mournful Day

I was left to cry on the cold floor
But I had my tears that kept me warm
Desperate and alone
I was surrounded by bloody walls
They remind me of the mournful day
My life faded away
And the rain that was such a pain
The day I tore my skin and you just walked away
The day I felt really afraid
The day I decided to end it all
The day I lost control
The day I laid on this cold floor
and my blood was flowing to your door

State Of Solitude

Alone again in my silent sanctuary
Such tranquillity makes my soul's cry so loud
My body is still being tortured by thoughts of you
Although I tried to leave my sanctuary and touch the light
You threw me deeper back in it
I've lost my way in this cave of shadows
I feel unprotected, insecure, afraid to live
Dark fears keep chasing me
And nightmares keep visiting me in my black dreams
I have forgotten life
I know I am not the only one
I can hear echoes coming from the other side
Echoes from other lost souls that i'll never meet
Our destination is unknown
Just hoping i'll survive from the slaughter's hands
wash the blood away
chain all my shadows
and fly by the caressing wind
But i know inside me that Solitude never ends
I will be to walk alone again on the raven fields of despair
Seeking my real name
Retribution may restore my soul
But will it kill my hateful loneliness?

All That A Am?

I'm Different
I'm the black sheep
I'm the weak
I'm a mistake?
I'm trapped in devils hands
I'm the grief itself
I'm alone
I'm still hoping
I'm killing me
I'm in a nightmare
I'm damaged
I'm losing you
I'm drowned in lies
I'm hated
I'm rejected
I'm left behind
I'm benevolent
I'm the prey
I'm their target
I'm becoming one of them?
I'm losing my path
I'm Nothing?
I'm asking for freedom
I'm asking for retribution
I'm waiting for you...