Γιατί σε αυτή τη ζωή έμαθα να ζω με τα ψεματά τους
και να μην πιστεύω στα θαυματά τους.
Να νιώθω ένοχος για τον εαυτό μου
και κάθε βράδυ να αναρωτιέμαι για τις πληγές στο προσωπό μου.
Ακόμα, συνήθισα τα τρομακτικά χαμογελά τους
αφού έβαψα με μαύρο τα προσωπά τους.
Εγκατέλειψα τα ονειρά μου
και κάθε μέρα νιώθω όλους να χάνονται από κοντά μου.
Τα ουρλιαχτά κάθε βράδυ
αναζητούν το δικό σου χάδι
μα είναι πυκνό το σκοτάδι
και θα χαθώ μόνος σε αυτό πάλι
Δως μου ένα φως να ακολουθίσω και από τα πάντα να ξεφύγω
Γιατί ίσως μια μέρα εξαφανιστώ και σταματήσω το "κρυφτό"
No comments:
Post a Comment